Αντίο γατάκι

Έχει περάσει πολύς καιρός... Παρόλα αυτά θέλω να σου αφιερώσω έστω αυτές τις λίγες λέξεις, αφού κάτι παραπάνω δεν κατάφερα να κάνω για εσένα.
Γύρναγα βράδυ σπίτι βιαστική, με το μυαλό μου στο ταξίδι της επόμενης ημέρας. Οι 2 αδερφούλες σου ήταν εκεί. Πρώτο σοκ: τα ποδαράκια τους γεμάτα ασβέστη, προφανώς από τους ηλίθιους της απέναντι οικοδομής.... Άγχος... «Και τώρα τι θα γίνει που φεύγω; Κι αν χρειάζεται να πάτε στο γιατρό, πώς θα γίνει που δεν πιάνεστε εύκολα;»
Και μετά σε είδα. Νεκρό δίπλα στα σκουπίδια. Από τι μόνο να υποθέσω μπορώ... Μάλλον αμάξι; Αλλιώς τι; Μόνο 6 μηνών, δεν μπορεί να ήσουν παραπάνω... Λίγους μήνες πριν σας έφερε η μαμά σας, τρία σχεδόν κατάμαυρα γατάκια, μαυρούλα και αυτή. Σας έφερε στο σημείο που σας τάιζα, όπως έφερε και αυτήν και τα αδερφάκια της η μαμά της. Αισθάνθηκα ότι με τιμούσε αυτό, η μαμά σας με εμπιστευόταν για να σας φροντίζω από εδώ και πέρα.
Και όπως δεν είχα καταφέρει να πιάσω την μητέρα σας να την στειρώσω έγκαιρα, όταν έπιασα τα αδερφάκια της, έτσι δεν κατάφερα να πιάσω και εσένα.
Ήσουν η μόνη πλέον αστείρωτη γατούλα ανάμεσα στα ζωάκια που ταΐζω συστηματικά. Παραπονιόμουν ότι με ταλαιπωρείς γιατί δεν έμπαινες με τίποτα στην παγίδα, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους... Αλλά κατά βάθος σε καμάρωνα και σκεφτόμουν τι έξυπνη που είσαι... Ήθελα να προσπαθήσω να σε κάνω να με εμπιστευτείς για να μπορέσω να σε πιάσω... Αλλά δυστυχώς ζούσες στο δρόμο και ο δρόμος είναι επικίνδυνος για μικρά γατάκια σαν κι εσένα.
Μπορεί να μην σου είχα δώσει όνομα, μπορεί να μην με άφηνες να σε χαϊδέψω, αλλά παρόλα αυτά όλοι εσείς που με περιμένετε κάθε απόγευμα στην εξώπορτα και με ακολουθείτε στο δρόμο είστε τα δικά μου γατάκια.
Αντίο γατάκι μου!
Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι.