Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Τα αδέσποτα της πατησίων 290 θα βρεθούν στο δρόμο..



Τελικά από ότι φαίνεται σε αυτή τη χώρα πάντα τα ζώα την πληρώνουν.

Πριν κάποιο καιρό είχαμε δημοσιεύσει τα προβλήματα που δημιουργούσε στα ζώα που ζουν στο οικόπεδο στην Πατησίων 290 ο κύριος Αθανασόπουλος που έχει φωτογραφείο στην περιοχή. (Περισσότερα εδώ)

Μετά από τις συνεχείς πιέσεις του κυρίου Αθανασόπουλου, που δεν έχει προφανώς κάτι άλλο να ασχοληθεί εκτός από τις γάτες, οι εκπρόσωποι των ιδιοκτητών του οικοπέδου ζήτησαν αρκετά επιθετικά να απομακρυνθούν τα ζώα μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου. Ανέφεραν ότι θα αξιοποιηθεί το οικόπεδο, μπορεί να είναι πράγματι αυτός ο λόγος μπορεί και όχι...

Καθώς πρόκειται για ιδιόκτητο χώρο δεν μπορεί να γίνει κάτι. Τα ζώα πρέπει να φύγουν, αλλιώς θα βρεθούν στην πατησίων και τα περιμένει σίγουρος θάνατος. Τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν βρεθεί ποτέ στο δρόμο.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν ο κάθε ανεύθυνος πετάει τα μωρά που γέννησε η γάτα του σε ένα χώρο που στην ουσία έχει ημερομηνία λήξης....

Είναι εξαιρετικά επείγον να βρεθεί λύση μέσα στον επόμενο μήνα για τα ζώα αυτά, τα οποία είναι 40-50. Πολλά από αυτά είναι νεαρά, πανέμορφα, ήμερα, στειρωμένα και εμβολιασμένα. Είναι άψογα ζώα για σπίτι, έχουν προωθηθεί με αγγελίες, αλλά δεν έχει ακόμα βρεθεί κανείς για αυτά. όποιος μπορεί να υιοθετήσει ή να φιλοξενήσει προσωρινά κάποιο ας μας ενημερώσει.


Αυτά που είναι άγρια μπορούν κάλλιστα να επανατοποθετηθούν σε κάποια εξοχική περιοχή ή σε εντελώς προφυλαγμένη αυλή όπου θα έχουν πρόσβαση σε φαγητό αλλά δεν θα κινδυνεύουν από αυτοκίνητα. Τα περισσότερα ζώα ειναι στειρωμένα, αλλά και αυτά που δεν είναι θα στειρωθούν όταν πιαστούν, πριν μετακινηθούν.

παρακαλούμε προωθείστε όπου μπορείτε. Είναι θέμα ζωής και θανάτου για τα ζωάκια αυτά.
επικοινωνία: adespotakia@gmail.com, 6938117816

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Καθυστερημένο αντίο...

Ζωές παράλληλες του ανθρώπου και του σκύλου, αλλά σε διαφορετικές χρονικές κλίμακες. Δύο πολύ αγαπημένα σκυλάκια χάθηκαν πρόσφατα και η απουσία τους είναι πολύ αισθητή, παρόλο που και τα δύο έφυγαν σε μεγάλη ηλικία. Καθυστερημένα λοιπόν αλλά θα ήθελα να τους αφιερώσω δυο λόγια.

Τον Τριξούλη τον γνώρισα νεαρό και γεμάτο ζωή, το αγαπημένο λυκόσκυλο φίλου και συναδέλφου μου. Χαζοχαρούμενος, τριβόταν πάνω στους επισκέπτες σαν γάτα, χοροπήδαγε και παρακαλούσε για χάδια και μεζέδες. Πραγματικά, ένας σκυλάκος που δεν μπορούσες να τον πάρεις στα σοβαρά, αλλά από την άλλη μπορούσε να γίνει πραγματικά φονικός για όποια γάτα τολμούσε να περάσει από την αυλή του.
Ο Τρίξ είχε την τύχη να μεγαλώσει με μια οικογένεια που του προσέφερε ένα ζεστό σπίτι, αγάπη και στοργή, ό,τι μπορεί να ζητήσει ένα σκύλος δηλαδή. Ο Τριξ πολύ απλά ήταν μέλος της οικογένειας. Έζησε αγαπημένος μέχρι τα βαθειά γεράματα και «κοιμήθηκε» κοντά στους δικούς του ανθρώπους.

Αντίστοιχα και η Ηρώ, το σκυλί-ιππόταμος. Βρέθηκε σε νεαρή ηλικία, μεγάλωσε και έζησε ευτυχισμένα σε πανεπιστημιακό χώρο. Πολύ απλά ήταν η μασκότ της σχολής και διάσημη επίσης σε όλη τη γειτονιά. Ξεκινούσε κάθε πρωί τους γύρους της στα γραφεία για να ζητήσει μεζεδάκια. Ποτέ δεν γάβγιζε, χτύπαγε την πόρτα με το πόδι να της ανοίξουμε. Παρόλο που έβλεπες ότι ήτα χοντρούλα, πραγματικά σε έριχνε και έπρεπε να της δώσεις κάτι. Περίμενε τον μεζέ της, έπινε νερό και μετά προχωρούσε για το επόμενο θύμα.
Στα νιάτα της η Ηρώ έβγαινε και στη γειτονιά για ζητιανιά. Ακόμα θυμάμαι μια κυρία που έχασε το λεωφορείο για να της δώσει μεζεδάκι από τα ψώνια που έκανε στο σουπερ μάρκετ. Όλοι την ήξεραν και την αγαπούσαν, γιατί ήταν ένα σκυλί που πολύ απλά σε κέρδιζε με τον χαζοχαρούμενο αλλά και ταυτόχρονα διακριτικό της τρόπο.

Έκλαψα και για τους δυό τους, αν και δεν θα έπρεπε. Έφυγαν ηλικιωμένοι και ευτυχισμένοι, μετά από μια μακριά, ευτυχισμένη ζωή. Μακάρι να έχουμε όλοι την ίδια τύχη. Παρόλα αυτά είναι πάντα δύσκολο και τρομακτικό να βλέπεις ότι για ένα ζωάκι που αγαπάς ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα και να ξέρεις ότι δεν θα είναι μαζί σου «για πάντα».
Αντίο σκυλάκια. Μας λείπετε.