Στον οικισμό του Χάρακα, λίγο πριν το Σούνιο, ζούσαν αρμονικά άνθρωποι και αδεσποτάκια, τα οποία επιβίωναν χάρη στα περισεύματα των κατοίκων, τόσο σε φαγητό, όσο και σε αγάπη. Μέχρι που την προηγούμενη εβδομάδα, κάποιος ενοχλήθηκε από αυτή τη σχέση ισορροπίας και αποφάσισε να σκορπίσει τη φρίκη και το θάνα το, ρίχνοντας φόλες και σκοτώντας ότι ήταν ζωντανό... έφτασε μάλιστα στο σημείο να σκοτώσει και τα ζώα που ζούσαν μέσα στις αυλές των ανθρώπων, φέρνοντάς τους σε απελπισία... Είναι πολύ κοινότυπο να αναρωτιέται κανείς «πού είναι το κράτος», αλλά μπροστά σε μία τέτοια φρίκη, σε μία τέτοια νοσηρή κατάσταση, τι μπορεί να κάνουν μία χούφτα φιλόζωοι ή ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι; Αν, λέμε αν, εφαμόζονταν οι νόμοι, αν υπήρχαν τιμωρίες, αν υπήρχε καλύτερη πρόβλεψη, περίθαλψη, χώροι στείρωσης, δίκτυο υιοθεσιών, αν επιτέλους οι πολιτικοί μας κατέβαζαν τα μάτια και συναντούσαν το βλέμμα αυτών των αθώων πλασμάτων, το γεμάτο αναπάντητων «γιατί», τότε ίσως τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα σιγά σιγά εξαλείφονταν, ίσως οι ζωές αυτές που είναι στο έλεος της ανθρώπινης αναλγησίας και βαρβαρότητας υπέφεραν λιγότερο, και ίσως δείχναμε κι εμείς ότι είμαστε άξιοι να ονομαζόμαστε άνθρωποι ...
Ηλέκτρα Λαμπίρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου