Με φωτογράφησαν άρα υπαρχω..,
πανε χρόνια που δεν με κοιτάζουν καν, μου πετανε λιγη λάσπη για φαι..δεν κουναω πια ουρά δεν υπάρχει λογος., δεν περιμένω να υιοθετηθώ, δεν περιμένω ούτε καν το τέλος μου , ακομη και αυτο έχει αξιοπρεπεια και δεν καταδέχεται να έρθει..
εξαθλιώνομαι μερα με τη μέρα , μια μάζα απο αίμα ,τρίχες και κόκαλα αυτό ειμαι. Για καποιους αποτελώ ένα αυτοκινούμενο σκουπίδι, για μερικούς μια μελανχολική νότα στην ακόμη πιο μελανχολική ζωη τους, για καποιους άλλους ενα άλλοθι να μαζεψουν πολλά χρηματα για να με σώσουν αγοράζοντας ακριβά χαλιά για το σαλόνι τους...
οι μεγάλοι φαφλατάδες οι κρατικοί κλέφτες δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακομη την ύπαρξη μου, διαφορετικά θα ήμουν ένας εύκολος τρόπος συλλογής ψήφων και κακό ψώφο σε μενα...
μεγάλα λόγια, πολλές απάτες, πολύ λυπη και καμία φορα και θυμό...προκαλώ θυμό που εξακουλοθού να υπάρχω και να μαγαρίζω τον διάφανο ετούτο κόσμο, τον τόσο σοφά ποιημένο.
Κοιτάζοντας γύρω μου..δεν ειμαι μόνος..
χιλάδες ειναι οι σιωπές τις εξαθλίωσης, χιλίαδες ουρές πεσμένες χωρίς κουράγιο, χωρίς λόγο.
Είμαι εδώ , στην φυλακή μου, για να μην ενοχλώ να μην περιφέρομαι, τρόω λάσπη , ούτε καν τα αποφάγια σου.
Δεν θα έρθεις,
ποτέ δεν ήρθες.
Ακούω έναν απόκοσμο μεταλικο ήχο, ένα παγερό κλίκ , μαζί με το κλίκ φυλακίστηκε η μνήμη μου, άρχισε πάλι να μετρά η ύπαρξη μου, ορίστηκε η υπόσχεση μα δεν ξέρω αν θα ερθεις.
Δεν χαίρομαι, δεν ελπίζω..
ομως θα περιμένω
δεν μου έμεινε κάτι άλλο να κάνω.
Είμαι εδω.
εσυ?
πανε χρόνια που δεν με κοιτάζουν καν, μου πετανε λιγη λάσπη για φαι..δεν κουναω πια ουρά δεν υπάρχει λογος., δεν περιμένω να υιοθετηθώ, δεν περιμένω ούτε καν το τέλος μου , ακομη και αυτο έχει αξιοπρεπεια και δεν καταδέχεται να έρθει..
εξαθλιώνομαι μερα με τη μέρα , μια μάζα απο αίμα ,τρίχες και κόκαλα αυτό ειμαι. Για καποιους αποτελώ ένα αυτοκινούμενο σκουπίδι, για μερικούς μια μελανχολική νότα στην ακόμη πιο μελανχολική ζωη τους, για καποιους άλλους ενα άλλοθι να μαζεψουν πολλά χρηματα για να με σώσουν αγοράζοντας ακριβά χαλιά για το σαλόνι τους...
οι μεγάλοι φαφλατάδες οι κρατικοί κλέφτες δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακομη την ύπαρξη μου, διαφορετικά θα ήμουν ένας εύκολος τρόπος συλλογής ψήφων και κακό ψώφο σε μενα...
μεγάλα λόγια, πολλές απάτες, πολύ λυπη και καμία φορα και θυμό...προκαλώ θυμό που εξακουλοθού να υπάρχω και να μαγαρίζω τον διάφανο ετούτο κόσμο, τον τόσο σοφά ποιημένο.
Κοιτάζοντας γύρω μου..δεν ειμαι μόνος..
χιλάδες ειναι οι σιωπές τις εξαθλίωσης, χιλίαδες ουρές πεσμένες χωρίς κουράγιο, χωρίς λόγο.
Είμαι εδώ , στην φυλακή μου, για να μην ενοχλώ να μην περιφέρομαι, τρόω λάσπη , ούτε καν τα αποφάγια σου.
Δεν θα έρθεις,
ποτέ δεν ήρθες.
Ακούω έναν απόκοσμο μεταλικο ήχο, ένα παγερό κλίκ , μαζί με το κλίκ φυλακίστηκε η μνήμη μου, άρχισε πάλι να μετρά η ύπαρξη μου, ορίστηκε η υπόσχεση μα δεν ξέρω αν θα ερθεις.
Δεν χαίρομαι, δεν ελπίζω..
ομως θα περιμένω
δεν μου έμεινε κάτι άλλο να κάνω.
Είμαι εδω.
εσυ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου