Αντιο Μουτζουρίτσα

Την Παρασκευή κοιμήθηκε για πάντα ένα αγαπημένο αδεσποτάκι.
Η Μουτζουρίτσα, γεννήθηκε και έζησε στο Νέο Κόσμο, με την κα Ελένη να φροντίζει καθημερινά για το φαγητό της αλλά και για ένα χάδι. Εμείς την στειρώσαμε.
Η Μουτζουρίτσα, οπως την φώναζε η κα Ελένη ήταν αρκετά έξυπνη και επιφυλακτική ώστε να περάσει αρκετά χρόνια ασφαλής από ανθρώπους και αυτοκίνητα, αλλά και τα σκυλιά.
Αλλά δυστυχώς η εξυπνάδα δεν αρκεί για να ζήσεις πολλά χρόνια. Με την εξυπνάδα δεν γλυτώνεις από την αρρώστια... Η Μουτζουρίτσα άρχισε να δυσκολεύεται να φάει, αδυνάτισε, το τρίχωμά της θάμπωσε... Την πήγαμε στο γιατρό τις πολύ κρύες μέρες του Ιανουαρίου, ταλαιπωρημένη και αδύνατη. Στο στόμα της είχε εκτεταμένο όγκο, μη χειρουργίσιμο... Το μόνο που μπορούσε να γίνει παυσίπονα και παρακολούθηση. Αν ο όγκος μεγάλωνε κι άλλο θα έφρασε το λαιμό της και η Μουτζουρίτσα δεν θα μπορούσε πια να φάει. Η γιατρός μας είπε ότι καλό είναι το ζωάκι να μείνει σε εσωτερικό ζεστό χώρο, ήταν πολύ καταβεβλημένο για να αντέξει με το κρύο.
Πού να πας όμως μια γάτα ημιάγρια και επιφυλακτική;
Στο σημείο αυτό μπήκε η Δήμητρα στη ζωή της Μουτζουρίτσας. Η Δήμητρα, χρόνια τώρα, φροντίζει τα αδεσποτάκια λίγο πιο κάτω από το σημείο που ζουσε η Μουτζουρίτσα και στο εργαστήριό της βρίσκουν ζέστη και στέγη αυτά που το επιθυμούν. Αμέσως δέχτηκε να βοηθήσει την άρρωστη ταρταρουγίτσα.
Για πολλές μέρες η Μουτζουρίτσα ήταν άφαντη. Έβγαινε από την κρυψώνα της πίσω από αφρολέξ και χαρτόνια για να φάει και να πάει στην άμμο της και μόνο όταν δεν την έβλεπε κανεις.
Σιγά σιγά όμως αισθάνθηκε άνετα και άρχισε να εμφανίζεται όταν το εργαστήριο ήταν ήσυχο και να μιλάει στη Δήμητρα με τη βραχνή φωνούλα της. Έτσι μετονομάστηκε σε Κόρνα και η Δήμητρα έκανε ό,τι μπορούσε για να την παχύνει με εύγευστα και μαλακά κονσερβάκια. Η Κόρνα έγινε φίλη με τη Δήμητρα αλλά και με τον Χνούφη, τον γατούλη του εργαστηρίου στον οποίο είχε και ιδιαίτερη αδυναμία.
Η Κα Ελένη την επισκεπτόταν επίσης τακτικά, να της δώσει κι αυτή κονσερβάκι ή να τη χαιδέψει.
Παρόλο όμως που η Μουτζουρίτσα περνούσε καλά, η αρρώστια της προχωρούσε... η Δήμητρα ψηλάφισε όγκο στους αδένες της. Τα πράγματα δεν ηταν αισιόδοξα.
Την Πέμπτη το βράδυ ήταν καλά, έφαγε και η Δήμητρα τη χάιδεψε.
Την Παρασκευή όταν όμως πήγε στο εργαστήριο, η Μουτζουρίτσα δεν εμφανίστηκε όπως συνήθως για να τη χαιρετίσει.
Η Δήμητρα τη βρήκε ξαπλωμένη στην κρυψώνα της. Είχε πεθάνει στον ύπνο της...
Λαμβάνοντας υπόψη την προοπτική για την εξέληξη της αρρώστιας της ήταν πραγματικά τυχερή που έφυγε έτσι. Φροντισμένη, αγαπημένη, κοντά σε φίλους και χαρούμενη.
Θα την θυμόμαστε με αγάπη και όλοι κλάψαμε για αυτήν.
Τα δάκρυα όμως δεν είναι μόνο για αυτήν. Είναι και για όλες τις άλλες Μουτζουρίτσες της πόλης μας, που φεύγουν άρρωστες, πονεμένες και μόνες, στο κρύο, κάτω από ένα αμάξι ή σε έναν ακάλυπτο, με μόνο ανθρώπινο συναίσθημαν α συνοδεύει το πέρασμά τους από αυτόν τον κόσμο την αηδία αυτού που θα τις πετάξει στον κάδο...

Αντίο Μουτζουρίτσα.