Τον Τριξούλη τον γνώρισα νεαρό και γεμάτο ζωή, το αγαπημένο λυκόσκυλο φίλου και συναδέλφου μου. Χαζοχαρούμενος, τριβόταν πάνω στους επισκέπτες σαν γάτα, χοροπήδαγε και παρακαλούσε για χάδια και μεζέδες. Πραγματικά, ένας σκυλάκος που δεν μπορούσες να τον πάρεις στα σοβαρά, αλλά από την άλλη μπορούσε να γίνει πραγματικά φονικός για όποια γάτα τολμούσε να περάσει από την αυλή του.
Ο Τρίξ είχε την τύχη να μεγαλώσει με μια οικογένεια που του προσέφερε ένα ζεστό σπίτι, αγάπη και στοργή, ό,τι μπορεί να ζητήσει ένα σκύλος δηλαδή. Ο Τριξ πολύ απλά ήταν μέλος της οικογένειας. Έζησε αγαπημένος μέχρι τα βαθειά γεράματα και «κοιμήθηκε» κοντά στους δικούς του ανθρώπους.
Αντίστοιχα και η Ηρώ, το σκυλί-ιππόταμος. Βρέθηκε σε νεαρή ηλικία, μεγάλωσε και έζησε ευτυχισμένα σε πανεπιστημιακό χώρο. Πολύ απλά ήταν η μασκότ της σχολής και διάσημη επίσης σε όλη τη γειτονιά. Ξεκινούσε κάθε πρωί τους γύρους της στα γραφεία για να ζητήσει μεζεδάκια. Ποτέ δεν γάβγιζε, χτύπαγε την πόρτα με το πόδι να της ανοίξουμε. Παρόλο που έβλεπες ότι ήτα χοντρούλα, πραγματικά σε έριχνε και έπρεπε να της δώσεις κάτι. Περίμενε τον μεζέ της, έπινε νερό και μετά προχωρούσε για το επόμενο θύμα.
Στα νιάτα της η Ηρώ έβγαινε και στη γειτονιά για ζητιανιά. Ακόμα θυμάμαι μια κυρία που έχασε το λεωφορείο για να της δώσει μεζεδάκι από τα ψώνια που έκανε στο σουπερ μάρκετ. Όλοι την ήξεραν και την αγαπούσαν, γιατί ήταν ένα σκυλί που πολύ απλά σε κέρδιζε με τον χαζοχαρούμενο αλλά και ταυτόχρονα διακριτικό της τρόπο.
Έκλαψα και για τους δυό τους, αν και δεν θα έπρεπε. Έφυγαν ηλικιωμένοι και ευτυχισμένοι, μετά από μια μακριά, ευτυχισμένη ζωή. Μακάρι να έχουμε όλοι την ίδια τύχη. Παρόλα αυτά είναι πάντα δύσκολο και τρομακτικό να βλέπεις ότι για ένα ζωάκι που αγαπάς ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα και να ξέρεις ότι δεν θα είναι μαζί σου «για πάντα».
Αντίο σκυλάκια. Μας λείπετε.
1 σχόλιο:
Την αγάπη μας για κάθε πιστό τετράποδο φίλο.
Δημοσίευση σχολίου