Δύο πραγματικά επτάψυχες τυχερές ψιψίνες που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε. Και οι δύο γλίτωσαν από λίγο τον θάνατο, και οι δύο είχαν την θέληση και την δύναμη να τα καταφέρουν, και οι δύο βρήκαν το δικό τους σπίτι.
Και φυσικά και οι δύο έκλεψαν την καρδιά μας...
Η Κλάρα έφτασε στα χέρια μας μια πραγματικά δύσκολη μέρα όπου προσπαθούσαμε να πιάσουμε γάτες στην περιοχή του Νέου Κόσμου για στείρωση. Ήταν ήδη αργά το βράδυ όταν έπρεπε να παραλάβουμε από μια κυρία που φροντίζει κάποιες γάτο-αποικίες στην περιοχή 3 γατούλες για στείρωση: «Έχω και αυτή τη γάτα. Την βρήκα χθες, μάλλον της επιτέθηκαν σκυλιά κι έχει μια πληγή στο λαιμό. Δείτε αν μπορεί να γίνει καλά αλλιώς της κάνετε ευθανασία.»
Εκείνη την ώρα σκέφτηκα: «Για ποια ευθανασία μιλάμε για μια πληγή στο λαιμό;» αλλά ήμουν αρκετά κουρασμένη και βιαζόμουν για να ανοίξω κουβέντα. Πήραμε τις γάτες και φύγαμε για την γιατρό όπου αφήσαμε τα ζώα ακριβώς την ώρα που έκλεινε. Ανέφερα την πληγή και μου είπε ότι θα εξέταζε το ζώο το επόμενο πρωί με την στείρωση.
Το επόμενο πρωί η γιατρός με πήρε ιδιαίτερα αναστατωμένη για να μου αναφέρει ότι το ζώο ήταν παράλυτο από το λαιμό και κάτω. Μιλώντας με την κυρία που το μάζεψε μου ανέφερε ότι έτσι το βρήκε πράγματι το ζώο.
Η ακτινογραφία δεν έδειξε κάποια βλάβη στην σπονδυλική στήλη, παρόλα αυτά αν κάποιο νεύρο ήταν πειραγμένο τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου αισιόδοξα. Το ζωάκι αρνούταν να φάει μόνο του και η γιατρός το τάισε με σύριγγα. Η άποψή της ήταν να περιμένουμε δέκα ημέρες και αν δεν υπάρξει κάποια αλλαγή να γίνει ευθανασία.
Στο διάστημα αυτό η γατούλα ονομάστηκε «γατί-αμπαζούρ». Βρισκόταν ολόκληρη την ημέρα ξαπλωμένη σε γατο-κρεβατάκι σε ήσυχο σημείο του κτηνιατρείου. Φυσικά δεν μετακινούταν μόνη της από εκεί. Κλάρα την ονόμασε πελάτισσα που ερχόταν καθημερινά για κάποια θεραπεία στον γάτο της. Την συμπάθησε πολύ και επέμενε ότι θα γίνει σύντομα καλά. Οι δέκα μέρες πέρασαν και η μόνη μικρή εξέλιξη ήταν ότι σε κάποιες περιπτώσεις η Κλάρα προσπαθούσε να συρθεί λίγο μόνη της, κουνώντας ελάχιστα τα πόδια. Τα πράγματα έδειχναν λιγάκι αισιόδοξα και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι φαινόταν να έχει έλεγχο της κύστης της και του εντέρου μας έκαναν να αποφασίσουμε να της δώσουμε κι άλλο χρόνο.
Η Κλάρα άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει μόνη της πλευρό και να προσπαθεί να καθίσει πιο όρθια. Και πράγματι τα κατάφερε. Και ευτυχώς άρχισε να τρώει μόνη της. Αργά αλλά σταθερά λοιπόν η Κλάρα κατάφερε να σταθεί στα πόδια της! Μόνο το ένα μπροστινό της ποδαράκι απέφευγε να χρησιμοποιεί στο περπάτημα, παρόλο που το χρησιμοποιούσε όταν στεκόταν.
Σοβαροφανής και λίγο φοβισμένη, αλλά κατά βάθος γλυκιά και χαδιάρα, η λίγο χαζούλα Κλάρα είχε ήδη κερδίσει την καρδιά μας. Θα μεταφερόταν από το κτηνιατρείο σε χώρο φιλοξενίας γιατί ήταν ώρα να αρχίσει να κινείται κανονικά και να ασκείται ώστε να δυναμώσει το σώμα της.
Για τον σκοπό αυτό έπρεπε να της βρούμε και την κατάλληλη παρέα.
Και ποια καλύτερη από την Μπου;
Η Μπου είναι μια νεαρή ταρταρουγίτσα με πραγματικά αξιολάτρευτο χαρακτήρα.
Για αυτήν μου τηλεφώνησε κάποια κοπέλα ότι βρίσκεται άσχημα χτυπημένη σε έναν ακάλυπτο και αν μπορούμε να πάμε να την μαζέψουμε γιατί οι άνθρωποι που την τάιζαν δεν ήταν διατεθειμένοι να ασχοληθούν.
Έχοντας ήδη αντιμετωπίσει οικονομικά και συναισθηματικά άλλα 3 τουλάχιστον τέτοια περιστατικά σε μερικούς μήνες δεν άντεχα ακόμα ένα, παρόλα αυτά η ιδέα ενός ζώου που υποφέρει στο δρόμο αβοήθητο δεν είναι κάτι που μπορούσε να αντέξω στην συνείδησή μου.
Η συν-εθελόντρια Ρούλα (την οποία ευχαριστώ πολύ) πήγε εκεί με ταξί να αναζητήσει το ζωάκι. Κάπου εκεί εμφανίστηκε και η κυρία που το τάιζε η οποία τελικά, βλέποντας ότι η Ρούλα ήρθε με ταξί να το βοηθήσει την πήγε με το αμάξι της στο κτηνιατρείο. Συμφώνησε την τιμή που της είπε η κτηνίατρος για την νοσηλεία της Μπου και έφυγε.
Και στην δικιά της περίπτωση τα πράγματα δεν φαίνονταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Δεν μπορούσε να κινήσει καθόλου το πίσω μέρος τους σώματός της και επιπλέον ήταν έγκυος. Μόνο 6 μηνών έγκυος και παράλυτη!
Αυτό που πραγματικά μας εντυπωσίασε στο πλάσμα αυτό είναι ότι από την πρώτη στιγμή ήταν ευδιάθετο και ζητούσε χάδια και έκανε τουμπίτσες. Και στην περίπτωσή της η ακτινογραφία δεν έδειξε κάποια βλάβη στην σπονδυλική στήλη, οπότε και πάλι αποφασίσαμε να περιμένουμε, αφού είχε και κάποια μικρή αντίδραση στα πίσω πόδια.
Το δεκαήμερο πέρασε χωρίς καμιά ουσιαστική αλλαγή. Με ιδιαίτερα άσχημη ψυχολογία έθιξα το θέμα της ευθανασίας καθώς αυτό το ζώο δεν θα είχε κανένα μέλλον αν δεν άλλαζε η κατάστασή του. Και πάλι η κτηνίατρος με απέτρεψε και πρότεινε να δώσουμε στο ζώο μια ευκαιρία γιατί δεν είχε πρόβλημα ούτε με την ούρηση ούτε με την αφόδευση και ακόμα και αν έμενε ανάπηρο από τα πίσω πόδια θα μπορούσε να ζήσει μια σχετικά φυσιολογική ζωή. Αλλά, πάνω απ’ όλα, σε ένα ζώο τόσο ευδιάθετο και με όρεξη για ζωή, δεν μπορείς παρά να δώσεις μια ευκαιρία.
Η Μπου ξεκίνησε φυσιοθεραπείες και ταυτόχρονα προγραμματίστηκε και η στείρωσή της, καθώς ήταν ήδη σε σχετικά προχωρημένη εγκυμοσύνη.
Οι άνθρωποι που την έφεραν εμφανίστηκαν να την δουν, είπαν στην γιατρό ότι, εντάξει, θα δώσουν κάποια λεφτά, αλλά βασικά θα την αναλάβει το Αδεσποτολόγιο. Πάλι καλά που με ενημέρωσαν ότι θα αναλάβω τα έξοδα... Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα και κάτι καλύτερο από ανθρώπους που βλέπουν το ζωάκι που θεωρητικά τάιζαν τόσο καιρό να σέρνεται στο δρόμο και περιμένουν ήδη υπερ-φορτωμένους εθελοντές, χωρίς αυτοκίνητο, να έρθουν από την άλλη άκρη της Αθήνας να το μεταφέρουν στο γιατρό.
Η πικρία του ότι για μια ακόμα φορά είχα επωμιστεί έξοδα στα οποία θα δυσκολευόμουν να αντεπεξέλθω, μετριάστηκε από την μεγάλη μου χαρά όταν η κτηνίατρος μου έδειξε την Μπου να κάνει τα πρώτα της διστακτικά βήματα!
Παρόλο που ήταν αρκετά ασταθής και έπεφτε συχνά όταν βιαζόταν, έκανε την προσπάθεια να χρησιμοποιήσει σωστά τα πόδια της. Καθώς για τους μήνες της νοσηλείας της βρισκόταν σε γειτονικό κλουβάκι με την Κλάρα, τις μεταφέραμε σε χώρο φιλοξενίας μαζί.
Η Μπου, σαν πιο χαζοχαρούμενη και τολμηρή, εξερεύνησε γρήγορα όλο το χώρο πριν διαλέξει το κρεβατάκι της. Η Κλάρα από την άλλη, αρνήθηκε να βγει από την γατοφόρο για την πρώτη μέρα. Αντιδρούσε θετικά στα χάδια, αλλά λιγάκι εχθρικά στις προσπάθειες της Μπου να την προσεγγίσει.
Μέσα σε 2 μέρες όπως ήταν φυσικό η απίστευτα χαριτωμένη Μπου είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη της Κλάρας. Άρχισαν να παίζουν μαζί σαν μικρά γατάκια. Ήταν πραγματικά απόλαυση να βλέπεις την πρώην γάτα-αμπαζούρ Κλάρα να κυνηγάει μπαλάκια, να τρέχει και να χοροπηδάει.
Και οι δύο κυρίες πλέον έχουν πάρει τον δικό τους δρόμο. Η Μπου βρήκε ένα ζεστό σπίτι σε ανθρώπους που την ξεχώρισαν για τον γλυκό χαρακτήρα και την χαριτωμένη φατσούλα της ενώ η Κλάρα φιλοξενείται προσωρινά σε σπίτι καταπληκτικής κυρίας με μεγάλη καρδιά για όλα τα γατάκια, και ειδικά αυτά με προβλήματα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και εκ μέρους τους στην κτηνίατρο μου Αλίκη Δέγλερη που τις φρόντισε και κυρίως που τους έδωσε μια ευκαιρία. Ένα ευχαριστώ που έχει αγκαλιάσει όλα τα ζωάκια που της έφερα, δύσκολα, εύκολα, χτυπημένα, άρρωστα, μικρά και γέρικα, με αγάπη και υπομονή, χιούμορ και αισιοδοξία. Σε αυτήν οφείλουν πραγματικά πολλά από αυτά την ζωή τους.
Καταλήγοντας, συχνά με έχει απασχολήσει το θέμα του καταπόσον αξίζει τον κόπο να δώσει κανείς μια ευκαιρία σε ένα ζώο το οποίο δεν φαίνεται να έχει πολλές ελπίδες να επανέλθει.
Από την μια πλευρά αυτό σημαίνει πολύ χρόνο και χρήμα και όταν έχεις άλλα τόσα και περισσότερα περιστατικά να αντιμετωπίσεις, μαζί με εμβολιασμούς και στειρώσεις, είναι πρακτικά αδύνατον να ανταπεξέλθεις. Συχνά μπαίνω στον πειρασμό να αλλάξω τηλέφωνο ώστε απλά να επιβαρύνομαι με τα περιστατικά που μόνη μου θα μαζέψω από το δρόμο και όχι και με αυτά με του κάθε τσαμπατζή φιλόζωου που σου πασάρει το ζωάκι κι αισθάνεται και καλά με τον εαυτό του ότι το έσωσε.
Επιπλέον, αξίζει τον κόπο να πληρώνει κανείς για ένα ζώο χρήματα που αντιστοιχούν σε αρκετές στειρώσεις αδεσπότων; Βοηθάμε πραγματικά στην επίλυση του προβλήματος των αδεσπότων στην Ελλάδα με τον τρόπο αυτό, ή απλά ξοδεύουμε χρόνο, χρήμα και δυνάμεις σε λάθος κατεύθυνση;
Από την άλλη πλευρά όμως, ξεκινήσαμε αυτήν την ηλίθια και ψυχοφθόρα ιστορία του εθελοντισμού για τα αδέσποτα για να βοηθήσουμε ακριβώς αυτές τις ψυχούλες, όχι μόνο σαν στατιστικές και νούμερα, αλλά σαν ζωντανά πλάσματα με την δικιά τους ιστορία και χαρακτήρα. Να προσπαθήσουμε για να έχουν επιτέλους μια αξία και μια ποιότητα ζωής, για να βρουν κάποια έστω από αυτά ένα ευτυχισμένο σπίτι.
Αισιόδοξες ιστορίες σαν της Κλάρας και της Μπου είναι αυτές που μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε, παρόλα τα προβλήματα, την κούραση και την οικονομική πίεση.
Τελικά, ναι, αξίζει τον κόπο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου