Μια καλή μέρα για να πεθάνεις...

20 Νοεμβρίου 2009
Μια καλή μέρα για να πεθάνεις...
Ή μήπως όχι; Είναι άραγε ποτέ καλή η μέρα για κάτι τέτοιο;

Καλώς ή κακώς ο Λίτσος όμως πέθανε μια ζεστή και ηλιόλουστη μέρα. Τον βοηθήσαμε να κοιμηθεί τόσο βαθιά ώστε να μην ξαναξυπνίσει. Ήταν άραγε σωστό αυτό;
Και να ξυπνούσε, δεν είχε πολλές μέρες μπροστά του ο καημένος ο Λίτσος. Και φαινόταν τόσο κουρασμένος και πονεμένος. Και τόσο μα τόσο αδύνατος και εύθραυστος.

Μου έλεγαν οι άνθρωποι που τον φρόντιζαν ότι ο Λίτσος ήταν ένας εντυπωσιακός γάτος όταν ήταν καλά. Μαυρόασπρος και τεράστιος, με πυκνό γυαλιστερό τρίχωμα. Χρόνια ζούσε στην περιοχή, τον ήξεραν και τον τάιζαν οι λίγοι φιλόζωοι. Ανάμεσα στα υπόλοιπα ημιάγρια αδέσποτα, ίσως ήταν ο μοναδικός ήμερος. Ίσως τον είχαν πετάξει από σπίτι;
Τον ονόμασαν Λίτσο, όταν μια μέρα ξαφνικά μπήκε βιαστικά στο εργαστήριο της Δήμητρας που ταΐζει τα αδεσποτάκια. Όπως τον είδαν ξαφνικά να τρώει, τον μπέρδεψαν με μια από τις γατούλες που τάιζαν, την Λίτσα. Του έμεινε λοιπόν το όνομα αυτό, που μάλλον δεν του ήταν και τόσο ταιριαστό.
Περήφανος και σοβαρός, αλλά και προφανώς ιδιαίτερα έξυπνος και προσεκτικός, ο Λίτσος έζησε χρόνια στο δρόμο, σίγουρα δέκα, μπορεί όμως και περισσότερα. Αν πέρασε καλά, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Αλλά τουλάχιστον είχε πρόσβαση σε φαγητό και ήταν υγιής. Και όσο συνέβαινε αυτό, ποτέ δεν απαίτησε κάτι παραπάνω.
Ξαφνικά όμως ο Λίτσος αρρώστησε. Άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του, να αδυνατίζει, να κουράζεται πιο πολύ. Ο Λίτσος αισθάνθηκε να αλλάζει με τρόπο που τον τρομοκράτησε. Και τότε είναι που ζήτησε βοήθεια, με τον τρόπο του. Έμπαινε στο εργαστήριο της Δήμητρας και αρνιόταν να βγει. Ήθελε την ασφάλεια ενός σπιτιού; Ήθελε να τον βοηθήσουν να γίνει καλά;
Στην φάση αυτή της ζωής του τον γνώρισα κι εγώ. Καλός και συνεργάσιμος, αν και εμφανώς ταλαιπωρημένος από την ζωή στο δρόμο. Ακόμα τότε με όρεξη για φαγητό.
Κάναμε όλοι μας ό,τι μπορούσαμε για τον Λίτσο, ώστε να έχει αυτό που ζήτησε. Μια στέγη, ησυχία, καλό φαγητό, ζεστά και μαλακά σημεία να αράζει. Το μόνο που δεν καταφέραμε είναι να τον κάνουμε καλά. Και αυτό είναι που μας πονάει περισσότερο...
Να βλέπεις το ζωάκι αυτό αργά και σταθερά να πέφτει όλο και περισσότερο, να χάνει την όρεξή του, να αδυνατίζει...

Συγγνώμη, Λίτσο μου, αλλά δεν ήταν στο χέρι μας. Ήσουν άτυχος, αντί μια μέρα να φύγεις στον ύπνο σου, έπρεπε να το περάσεις όλο αυτό. Και μέχρι το τέλος να κοιτάς με αυτό το λαμπερό, αλλά ταυτόχρονα σοβαρό και λυπημένο βλέμα, που ώρες ώρες φαινόταν σαν να κοιτάει κάτι πιο μακριά και πέρα από εμάς, κάτι που δεν μπορούσαμε να δούμε.
Δεν ξέρω αν ήταν σωστό που σε έβαλα να κοιμηθείς. Αλλά σίγουρα δεν ήταν σωστό να σε ταλαιπωρώ άλλο. Η επιλογή που θα θέλαμε και οι δυο μας θα ήταν να γίνεις με κάποιο τρόπο καλά. Αλλά δυστυχώς αυτή δεν μας δόθηκε ποτέ...

Ελπίζω να είσαι καλά εκεί που είσαι, Λίτσο. Ξέρω ότι δεν μετράει και πολύ αυτό, αλλά εγώ θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη.