«Συντροφάκι μου,
Όταν άνοιγες την πόρτα του παραδείσου σε παρακαλούσα με δάκρυα στα μάτια να μην τη διαβείς. Μα συ δεν με άκουσες. Προτίμησες να περάσεις στην απέναντι όχθη εκεί που όλα είναι όμορφα και ήρεμα. Εκεί που θα είχες αγάπη και υγεία. Μα εσύ έκλεισες την πόρτα πίσω σου. Διάβηκες το κατώφλι της λησμονιάς, ξέχασες τα πάντα και εμένα με άφησες να μη μπορώ να ξεχάσω τίποτα. Και σε ρωτάω… Γιατί;
Δεν ήξερες τον πόνο που θα προκαλούσε η φυγή σου; Δεν ήξερες πως εμένα μου είναι δύσκολο να ξεχάσω τα χρόνια που σε είχα κοντά μου. Την αγάπη τη δική μου και την αφοσίωση τη δική σου.
Με πιάνει απελπισία όταν σκέφτομαι πως δεν θα ξαναδώ τα ματάκια σου να με κοιτάζουν με λατρεία. Δεν θα ξαναδώ την ουρίτσα σου να κουνιέται με αγάπη. Δεν θα ξανακούσω τον ήχο της φωνούλας σου. Δεν θα ξαναδώ αυτό το κορμάκι να γίνεται ασπίδα όταν κανείς προσπαθούσε να απλώσει χέρι επάνω μου. Δεν θα ξανακούσω τα βηματάκια να με ακολουθούν παντού. Δεν θα ξαναπάμε βόλτα. Ούτε θα σου ετοιμάζω το φαγάκι σου, ούτε θα σου δίνω τα φάρμακά σου.
Έφυγες. Δεν θα σε ξαναδώ, δεν θα σε ξανακούσω, δεν θα ξανανιώσω αυτά τα όμορφα συναισθήματα.
Όμως θέλω να ξέρεις ότι η παρουσία σου ζωντανή θα είναι μέσα στην καρδιά μου και όσο ζω θα στέκεσαι εδώ πλάι μου και θα απλώνω το χέρι να χαϊδεύω το κεφαλάκι σου.
Για μένα ήσουν το συντροφάκι μου. Για μένα ήσουν το παληκαράκι μου. Για μένα ήσουν το αγαπημένο μου αγοράκι.
Καλό σου ταξίδι ματάκια μου. Καλό σου ταξίδι ψυχούλα μου. Καλό σου ταξίδι Ερμούλη μου…»
…από την Ελβίρα του
2 σχόλια:
Φιλη,
δεν εχω ξανα απαντησει ποτέ σε blog. Δεν σε ξερω δεν με ξερεις, ομως βουρκωσαν τα ματια μου μολις διαβασα αυτα που νοιωθεις. Τα εχω νοιωσει και τρεμω οτι θα τα ξανα νοιωσω καθως εχω και εγω 3 συντροφουλες στο σπιτι και στη ζωη μου. Τι να σου πω ? παρηγορησου οτι ηξερε πόσο τον αγαπουσες και εζησε και εφυγε ζεστος και αγκαλιασμενος απο αυτη την αγαπη. Με συγκινησες. Ελπιζω να βρεις το κουραγιο να χαρισεις λιγη αγαπη και σε καποια άλλα πιο ατυχα πλασματα.
διαβασα το γραμματακι σου που εγραψες σαν δεηση σε μια αθώα ψυχη που εφυγε για το μακρυ ταξειδι ενα τραγουδι λεει το γραψα και εγώ στο μωρο μου τον αραπακι μου την ψυχή μου [ της ψυχής μου βασιλια μην κατεβης τα σκαλια πιες αθάνατο νερο να νικησης τον εχθρο...] θυμαμαι του ειχα πει να φυγει ηθελα να μεινη κοντα μου λιγο ακομα θυμαμαι περνουσα μια κριση τοτε δουλευα στην αθηνα και ειδα ενα ονειρο τον αραπακι μου μεσα σένα λειβάδι να τρέχει και να απομακρυνεται απο μενα . την αλλη μερα εφυγα με περιμενε μου κουνησε κουρασμενα την ουρα του μουγλειψε τα χερια και ηρθε και κοιμηθηκε μαζι μου την αλλη μερα το μεσημερι τον ειχα αγκαλια εγειρε και με φιλησε τον παρακάλεσα να μη φυγει να μη βγάλει τα κουδουνακια του για να τον γνωριση ερμης και να του πει οτι δεν ξεχασα ουτε εγω ουτε τα παιδια που αγαπουσε πολυ και επαιζε μαζί τους ερμη πες οτι πολλες τον θυμαμαι και ειναι σαν βγαίνω βολτα μαζι του ερμη σε παρακαλω εκει που θα πας και συναντησεις τις αλλες αθώες ψυχουλες να τους ζητησεις συγνωμην απο τους ανθρωπους οσους τους κανανε κακο αραπη μου ερμη μου σας αγαπω πολυ εσας και ολες τις αλλες ψυχες . μωρο μου μουδωσες τοση αγαπη και τοση ζεστασια που πολες φορες ξυπναω και νομιζω οτι σεχω αγκαλια . νασαι ησυχος τωρα μεγαλωνω μια αλλη ψυχουλα τη λουσι . δεν μπορω να συνεχισω τα δακρυα μου να γινουν νερο για να ξεδιψάσεις .αραπακι ερμη ψυχουλες να ειστε καλα στον παραδεισο ,
Δημοσίευση σχολίου