αντίο Ριγκατόνι...

Σήμερα το πρωί βρήκα νεκρό τον Ριγκατόνι πάνω στον σκουπιδοτενεκέ...

Ένα από τα αδεσποτάκια της γατο-αποικίας στον Νέο Κόσμο που με πολύ αγάπη φροντίζει η Δήμητρα έξω απο το εργαστήριό της. Ο πρώτος που έπιασα και στείρωσα γιατι ήταν και ο πιο ήμερος. Πορτοκαλής, ούτε ενός έτους, χαζοχαρούμενος και παιχνιδιάρης.
Εξαιτίας του παραλίγο να με πετάξουν έξω απο το τρόλευ όταν τον γύρναγα απο τον κτηνίατρο γιατί ούρλιαζε σαν κακομαθημένος.

Τον έβρισκες πάντα εκεί τριγύρω, να παίζει με τις 2 αδερφές του ή να σου ζητάει φαγητό. Και να θέλει να μπει μέσα να γνωρίσει τα δικά μου αδεσποτάκια...

Συζητάγαμε με την Δήμητρα τι καλός που έχει γίνει και μήπως να τον βάζαμε αγγελία... Και ποιος θα τον έπαιρνε όμως καλοκαιριάτικα;

Προχθές το βράδυ που τον είδα πάλι και ήρθε χαρούμενος κοντά μου είχα ένα κακό προαίσθημα... Σαν να τον περιτριγύριζε κάτι άσχημο. "Μήπως είναι άρρωστος;" σκέφτηκα.
Αλλα μετα έδιωξα την σκέψη αυτή σαν παράλογη, το ζωάκι ήταν εμφανώς μια χαρά.

Πριν λιγο μια γειτονισσα μας ειπε οτι τον Ριγκατονι 4 το πρωι τον έφαγαν σκυλια. Μια μικρή αγέλη που περνάει απο το σημειο συνήθως τέτοια ώρα. Άκουσε το θόρυβο και πέταξε νερο για να τα σταματήσει, αλλά ήταν ήδη αργά. Το ζωάκι ξεψύχησε στα χέρια της.

Και δεν είχαμε ούτε ένα τετραγωνικο μέτρο χώμα να τον θάψουμε τον άμοιρο τον Ριγκατόνι... Χωρίς αμάξι, πού να τον πάμε;

Κάποιοι θα έλεγαν, κι εγώ αναμεσά τους, αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση, τα ζώα στους δρόμους κινδυνεύουν κάθημερινα και πεθαίνουν καθημερίνα. Και ποιον να κατηγορησουμε στην περίπτωση αυτη, τα σκυλιά;; Τι φταινε και αυτα, επέλεξαν να κυκλοφορουν παρατημένα στο δρόμο;

Αλλά όταν είναι το ζωάκι που πέθανε το ήξερες και το φροντίζες και όταν υπάρχουν και άλλα 15-20 ζωάκια που επίσης ξέρεις και φροντίζεις και κινδυνεύουν στο ίδιο σημείο καθημερινα, και είσαι ανίσχυρος να κάνεις κάτι για αυτο, τότε μια λέξη υπάρχει μονο:

Απελπισία.