tag:blogger.com,1999:blog-6934315554670174936.post5297096949323550584..comments2022-03-26T23:54:19.933-07:00Comments on adespotologio: adespotologiohttp://www.blogger.com/profile/17950463202976250099noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-6934315554670174936.post-33089754308644203102008-11-20T00:36:00.000-08:002008-11-20T00:36:00.000-08:00Γειά σας και πάλι...Είμαι η Δαφνούλα και από ό,τι ...Γειά σας και πάλι...<BR/>Είμαι η Δαφνούλα και από ό,τι λέει η νονά μου, η Χριστίνα, ΕΧΩ ΑΣΤΡΟ.<BR/><BR/><BR/>Οταν ήμουν πολύ μικρή κάποιος κύριος με άφησε στο χώρο του Θριασιου Νοσοκομείου.<BR/>Εκεί ευτυχώς -επειδή ήμουν πολύ παιχνιδιάρια & γλυκούλα- έγινα αμέσως πάρα πολύ καλή φίλη με όλα τα σκυλάκια της περιοχής. Παίζαμε, γελάγαμε, τρέχαμε, τους δάγκωνα συνεχώς τα ποδαράκια (γιατί ήταν μεγάλα σκυλιά & πιο μεγάλα απο μένα). Πάντως με προστατεύανε και με προσέχανε πολύ οι μεγαλοσωμοι φίλοι μου.<BR/><BR/><BR/>Ο καιρός πέρασα και έκανα την πρώτη μου έξοδο. Βγήκα σε κάτι δρόμους που περνάγαν αυτ0κίνητα με τεράστιες ρόδες. Πολλές φορές κόντεψα να σκοτωθώ μέχρι που με είδε η νονά και οι φίλοι της και τρέξανε σα τρελοί, με πιάσανε & άρχισαν τις κουβέντες του τι θα απογίνω. Και μίλαγαν, και μίλαγαν, και φύσαγαν και ξεφύσαγαν. <BR/><BR/><BR/>Τότε εμφανίστηκε η πρώτη χαζομαμά μου, η Κατερινούλα. Με παίρνει σπίτι της αμέσως...<BR/>Και αρχίσαμε: πλύσιμο, βούρτσισμα, τάισμα<BR/>-ξανά πλύσιμο, -ξανά βούρτσισμα<BR/>-παιχνίδια, τρεχαλητά με τους δύο φίλους της (τους χνουδωτούς)<BR/>-εκπαίδευση συνεχή (έμαθα να περπατάω με λουράκι που μέχρι τότε ΔΕΝ ΤΟ <BR/>ΑΝΤΕΧΑ)<BR/>Αλλά το καλύτερο μου ήταν ο ύπνος: χουζούρι σε κουβερτούλες (και πολλές φορές πάνω στο κρεβάτι)...Η καλύτερη χαζομαμά του κόσμου που την αγαπάωωωω τρελλάαααα!<BR/><BR/><BR/>Επρεπε να φύγει όμως μακριά σε ταξίδι & έτσι πήγα στη δεύτερη χαζομαμά μου, τη Νιόβη...<BR/>Αλλά δε δυσκολεύτηκα καθόλου. Και αυτή την αγάπησα πολύ πολύ....<BR/>Και αρχίσαμε: παιχνίδια, τρεχαλητά, ψώνια, βόλτες, χουζούρια τρελά και πάλι<BR/>Και μετά απο πολλά χάδια και χουζούρια, τελικά βρήκα το μόνιμο σπιτάκι μου και το τελικό μου μπαμπά , το Γιώργο...Βλεπετε είμαι κορίτσι και μάλιστα πλέον μια δεσποινιδούλα πανέμορφη και του έκλεψα τη καρδιά... Τον ξετρέλανα απο τη πρώτη ματιά και τώρα θα ειμαστε αχώριστοι....<BR/><BR/><BR/>Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ όλους: γιατί με αγαπήσατε, με προστατέψατε, με φροντίσατε & μου χαρίσατε μια αγκαλιά μεγάλη!!!<BR/><BR/><BR/>ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ!<BR/>Είναι ακόμα εκεί έξω και πεινάνε, και πονάνε!<BR/>Δεν χρειάζεται να τους πάρετε όλους στα σπίτια σας.<BR/>Τουλάχιστον ένα πιατάκι φαγητό, ένα βλέμμα, ένα χάδι. <BR/>Και όλα τα άλλα θα βρουν το δρόμο τους!<BR/>Τουλάχιστον μη τους χτυπάτε, μην τους πατάτε, μη τους ταιζετε φόλες.<BR/>Πονάνε, πονάνε πολύ!<BR/><BR/><BR/>Φιλάκια και καλύ τύχη σε όλους τους φίλους μου, τετράποδούς και δίποδους!!!<BR/><BR/>http://adespotathriasio.blogspot.com/2008/11/blog-post_19.htmlΗΛΕΚΤΡΑhttps://www.blogger.com/profile/13976388976501286671noreply@blogger.com